Dom Sierot i Ochronka Świętego Wojciecha w Gnieźnie powstała z inicjatywy ks. Profesora dr Feliksa Kozłowskiego. Założyciel Domu Sierot planował budowę nowego, obszernego gmachu. W 1869 roku przedstawił księdzu arcybiskupowi Ledóchowskiemu kosztorys nowego domu i sumę składek zebranych na ten cel. Po dwóch latach prace budowlane zostały zakończone. Nowy, dwukondygnacyjny gmach, stojący obok starej ochronki, mógł pomieścić od 80 – 100 dzieci. Początkowo nosił nazwę: Katolicki Dom Sierot i Ochronka Św. Wojciecha w Gnieźnie. Podlegał on władzy każdorazowego arcybiskupa diecezji gnieźnieńsko – poznańskiej. Zakład ten przeznaczony był przede wszystkim dla dzieci katolickich, choć miał prawo przyjmowania także dzieci innych wyznań. Wychowaniem dzieci w tym czasie zajmowały się Siostry Św. Wincentego a Paulo. W 1879 roku w okresie „Kulturkampfu” Bismarcka zmuszono Siostry do opuszczenia Zakładu św. Wojciecha, a kierowanie placówką powierzono osobom świeckim. W 1880 roku kierowanie placówką powierzono ponownie siostrom zakonnym, tym razem jednak ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Siostry, z nakazu ówczesnych władz, chodziły od dwóch lat w ubiorze świeckim.

Do 1904 roku do Zakładu nie przyjmowano dzieci poniżej drugiego roku życia. W niedługim czasie, oprócz sierocińca i ochronki, Zakład mieścił w swoich murach także żłobek, gdzie pod opieką siostry opiekunki przebywały dzieci do 3 lat. O pomoc do Zakładu zwracali się również ludzie chorzy i ubodzy. Dwie siostry chodziły po domach prywatnych, lub udzielały pomocy na miejscu.

Po śmierci Bismarcka nastąpiło znaczne poprawienie stosunków między władzami pruskimi a społeczeństwem polskim i Kościołem. Siostry ponownie przyjęły ubiór zakonny.

Po zakończeniu I wojny światowej w 1918 roku Zakład rozwijał się dalej. Na jego utrzymanie wpływały ofiary ludności archidiecezji gnieźnieńskiej, subwencje z magistratu miasta Gniezna, dworów, dotacje z instytucji kościelnych. W 1922 roku ks. kardynał Edmund Dalbor przekazał na potrzeby sierocińca 500.000 marek z funduszu Ojca Świętego.

W okresie międzywojennym Dom Św. Wojciecha tętnił pełnią życia. W 1920 roku w sierocińcu przebywało 78 – 80 dzieci. W przedszkolu było 100, w tym także dzieci pochodzące z miasta.

W 1924 roku Konsystorz Arcybiskupi Gnieźnieński z nakazu Miejskiego Urzędu Policyjnego zmienił nazwę Zakładu na Katolicki Dom Sierot Św. Wojciecha – Zakład Zamknięty w Gnieźnie.

W latach 1933 – 1934 Katolicki Dom Sierot – Zakład Zamknięty w Gnieźnie zmienił nazwę na Zakład Sierot p.w. Św. Wojciecha. Nadal miał charakter zakładu zamkniętego i podlegał instytucji kościelnej, a jego celem była nadal opieka nad dziećmi – sierotami lub zaniedbanymi.

W latach 1934 – 35 ogólna liczba dzieci w wieku 3 – 18 wynosiła 88, w tym 42 dziewcząt oraz 46 chłopców.

Od września 1939 roku skończyło się beztroskie życie sióstr i dzieci. Na prośbę kierownika Opieki Społecznej pana Świnarskiego siostry opiekowały się uchodźcami, dawały im schronienie i żywiły. Pierwszej nocy przyjęły pod swój dach około 50 osób z różnych stron Polski. W dniu 05 stycznia 1940 roku siostry otrzymały od Niemców nakaz natychmiastowego opuszczenia domu wraz z dziećmi, których było wtedy 60.

W lutym 1945 roku, po opuszczeniu miasta przez okupanta, siostry przybyły do Gniezna w celu ponownego zorganizowania placówki. Dom opuścili mieszkańcy cywilni. Po krótkim, prowizorycznym przygotowaniu gmachu, jeszcze w tym samym miesiącu siostry wraz z 20 dzieci – sierotami wojennymi, przydzielonymi przez Wydział Oświaty, mogły w nim zamieszkać. Początkowo borykały się z dużymi trudnościami finansowymi. Jednak stopniowo, dzięki nowym pomysłom i udoskonaleniom w organizacji życia Zakładu, sytuacja ta ulegała poprawie. Pod koniec grudnia 1947 roku w Domu Dziecka było 40 dzieci.

Od 1 listopada 1952 roku Dom Dziecka św. Wojciecha otrzymał nową nazwę – Dom Dziecka „Caritas” Sióstr Służebniczek NMP Gniezno. Następna zmiana nazwy nastąpiła już 1 września 1955 roku na Zakład Wychowawczy „Caritas”. Od tego też czasu władze państwowo-oświatowe zaczęły kierować do tego Zakładu tylko dziewczęta z niepełnosprawnością intelektualną.

W dniu 21 lipca 1992 roku zakład zostaje wpisany do rejestru Kuratorium Oświaty w Poznaniu pod nazwą Specjalny Ośrodek Opiekuńczo-Wychowawczy Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. 

Budynek, który powstał w 1872 roku, stał się za ciasny i wymagał stałych remontów. Po 120 latach eksploatacji starego gmachu pojawiła się konieczność przeprowadzenia w nim kapitalnego remontu. Ponadto zgłaszało się więcej dziewcząt, niż pozwalały na to warunki lokalowe. W roku 1992 w Ośrodku przebywało 70 dziewcząt, choć maksymalna liczba miejsc według ówczesnych standardów wynosiła 50. W związku z tym podjęto decyzję o rozbudowie placówki, a dokładnie o budowie nowego skrzydła. Uroczystego poświęcenia fundamentów, wmurowania kamienia węgielnego pod budowę nowego skrzydła domu dokonał w dniu 29 października 1991 roku Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński i Warszawski, Prymas Polski, Ksiądz Kardynał Józef Glemp. Po trzech latach intensywnych prac budowlanych, nowy dwukondygnacyjny budynek oddano do użytku w dniu 15 września 1994 roku. Został on połączony, ze starym gmachem, łącznikiem.

Od stycznia 2010 roku zmieniono nazwę placówki na "Specjalny Ośrodek Wychowawczy Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny."